door Monique
•
23 feb., 2020
Vandaag is het mijn lieve papa zijn (2de) sterfdag. Als eerbetoon en ter nagedachtenis aan hem, wil ik graag de speech plaatsen die ik voor zijn begrafenis geschreven heb. Door mijn emoties heb ik deze speech niet zelf kunnen voorlezen bij mijn lieve papa zijn begrafenis, dit is toen gedaan door Freeke, de mevrouw van de uitvaartverzorging. Freeke heeft mij bijgestaan bij het regelen van de begrafenis, de opbaring en de begrafenis van mijn lieve papa. Zij heeft dit bijzonder goed, prettig en liefdevol gedaan. Hieronder mijn speech. Lieve familie en vrienden, Als eerste, mijn oprechte dank dat jullie nu op dit moment hier zijn. Ik weet dat helaas niet iedereen die erbij had willen zijn, er vandaag bij zal kunnen zijn, door verschillende omstandigheden. Uiteraard heb ik daar alle begrip voor, en ik weet heel zeker, mijn lieve dappere papa ook. Zoals iedereen van onze familie en vriendenkring weet, was papa altijd een man van weinig woorden, een rustig persoon die veel op zichzelf was. Maar wat daardoor misschien niet iedereen weet is dat papa vooral naar zijn gezin toe, heel liefdevol was. Ik kan ontzettend veel mooie herinneringen over mijn lieve papa vertellen, maar zoveel tijd hebben wij helaas niet. Zoals iedereen weet ging papa eigenlijk bijna nooit met mama en mij mee naar verjaardagen of andere drukke familie en vrienden feestjes en dergelijke. Dit deed papa zeer zeker niet uit desinteresse voor onze familie en vrienden, dit was omdat papa de drukte niet fijn vond. Toentertijd wisten wij niet dat in papa zijn lichaam langzaam de ziekte van Huntington aan het ontwikkelen was, maar ondanks dat, accepteerde mama en ik dat papa deze rust nodig had, zoals elk liefdevol gezin dat zonder nadenken zou doen. Ondanks dat papa niet van drukte hield, kon papa soms ontzettend onverwachts heel grappig uit de hoek komen met iets...dit was meestal als hij met mama en mij alleen was, want dan voelde hij zich het fijnst. Één van mijn mooie herinneringen aan mijn lieve papa is er één waarvan ik bijna zeker weet dat de meeste mensen dit niet weten. Ook al ging papa niet mee naar familie feestjes bij bijvoorbeeld naar oma en opa Mulders, de ouders van mijn lieve mama, papa gaf uit zichzelf heel vaak één of meerdere mooie plantjes mee voor oma Mulders, die wij vooral niet moesten vergeten aan haar te geven. Papa wist namelijk heel goed hoe blij oma Mulders altijd werd van bloemen en planten. Papa ging regelmatig plantjes halen voor bij ons thuis en nam dan altijd ook speciaal iets voor oma Mulders mee. Zodra hij wist dat mama en ik naar oma en opa Mulders gingen voor een familie feestje en papa had voor dat moment toevallig geen nieuwe plantjes om aan oma te geven, dan ging hij daarvoor speciaal nog naar de markt om wat plantjes voor oma Mulders te halen. Hij vond het duidelijk fijn om op deze manier, zijn manier, kenbaar te maken dat hij veel om oma en opa Mulders gaf en om ze op deze manier te laten weten dat hij ze niet vergat, ook al kwam hij niet mee naar drukke familie feestjes. Met zijn drietjes gingen we wel regelmatig naar oma en opa Mulders, maar dan alleen als er geen ander bezoek kwam. Papa hield van aquariums met vissen, hoe groter zijn aquariums, hoe mooier hij het vond. Uren kon papa voor zijn aquariums zitten en genieten van de vissen die erin zwommen...echt serieus uren. Papa had een hekel aan schoonmaken, behalve als het zijn aquariums en zijn auto's betrof, daar had hij geen enkele moeite mee en deed hij het volle overgave. Ook was papa, net als mama en mij, gek met onze katten en onze katten waren duidelijk gek met hem. Wij hebben thuis als gezin eigenlijk altijd wel katten gehad, maar onze Rakker was, van alle katten duidelijk het oogappeltje van papa...en dat was wederzijds. Toen opa Vittali overleed in 2000, hebben mijn ouders uiteraard met liefde opa zijn kat, Kareltje, in huis erbij genomen. Nadat ik op mezelf ben gaan wonen en mama daarna in 2004 overleed, overleed Kareltje, de laatste kat die papa op dat moment had, aan ouderdom. Papa wilde toen graag een nieuwe kat, geen kitten, maar een volwassen kat, dus toen zijn wij samen naar het asiel gegaan en heeft papa een rode kater uitgekozen. Deze rode kater had papa in no-time omgekocht door vreselijk schattig op zijn rug te gaan liggen en zijn poten door de spijlen te doen, om papa zijn aandacht te trekken. Deze rode kater noemde papa Kareltje 2, niet uit gemakzucht, maar omdat hij de kat van opa op die manier nog een beetje bij zich had, en zo dus ook opa, zijn vader en daardoor ook zijn al langer overleden moeder. Overigens werd Kareltje 2, later een soort van half omgedoopt tot Garfield, omdat hij van een slanke kat, inmiddels was uitgegroeid tot een echte rode volle Garfield kat. Het ene moment noemde papa hem Kareltje, het andere moment noemde papa hem Garfield. Zoals ik al zei zou ik zo nog uren kunnen doorgaan met mijn mooie herinneringen over mijn lieve papa, maar dat kan helaas niet. Ik hoop dat jullie met veel warmte en een glimlach aan mijn lieve dappere papa zullen terug denken. Vergeet vooral niet om de 25 mooie foto's te bekijken die tijdens deze plechtigheid herhaaldelijk op het scherm in de zaal zullen worden afgespeeld...ook dit zijn mooie herinneringen aan mijn lieve papa. Ik heb ze met veel liefde voor mijn lieve papa uitgekozen. *** Nu wil ik graag nog een persoonlijk woord richten aan mijn lieve papa. Lieve dappere papa, Ik ben ontzettend dankbaar dat ik bij jou was en jou hand vast had, toen jij overleed. Ondanks dat je heel ziek was en dat je om die reden door de morfine zo goed mogelijk in rust werd gehouden, weet ik dat je gevoeld hebt dat ik bij je was, want je hebt mij meermalen een teken gegeven door zacht in mijn hand te knijpen als reactie op dingen die ik zacht tegen jou zei, terwijl ik jou hand vasthield In het begin dacht ik dat deze zachte kneepjes die jij mij gaf, puur toeval waren, maar de zachte kneepjes in mijn hand waren te direct, nadat ik iets belangrijks zei, om puur toeval te zijn en daarom weet ik dat jij wist dat ik bij jou was...en daar ben ik heel dankbaar voor. Lieve dappere papa, Ik mis je nu al ontzettend en na al veel tranen om jou te hebben gelaten de afgelopen week, zullen er nog vele tranen volgen. Maar dat geeft niet, door mijn verdriet en tranen heen, weet ik dat dit voor jou het beste is. Jij hoeft niet meer te lijden en je bent nu weer bij mama en dat is het allerbelangrijkste. Ik hoop dat je hebt geweten hoeveel ik van je hou en hoe ontzettend trots ik op je ben. Ik weet dat ik jou dit met regelmaat heb laten weten, in woorden, vroeger toen ik nog een kind was en later door zo goed mogelijk voor jou te zorgen na het overlijden van mama, toen je nog thuis woonde, maar ook toen je later naar de Huntington-Unit verhuisde. Mijn liefde voor jou, is net als mijn liefde voor mama, oneindig. Met veel liefde voor jou, trots en dankbaarheid dat jij mijn papa bent, eindig ik nu mijn laatste woorden aan jou. Dag lieve dappere papa, je bent voor altijd in mijn hart. Je dochter, Monique